Ahir Saman

XXX

bismillah.

bir tencere pilavımız vardı bizi doyurmayan.

dilimizde kalıyor olmalı, andığımızın adı.

ya da ‘ben’ doyuyoruz da,

sofrabaşları alabildiğine ibrahimsiz.

bu seyirle nerede ‘biz’?

nerede tutmak kafir bir perçemi kübrevi!

ve kâle Resulullah:

‘men teşebbehe bi kavmin fe hüve minhüm¹’

duyduk ve unuttuk. bize aynaların söylediği:

muhalefet kalesi değil gayrına bir Muhammedi,

değil eskimez, medeni, değil baştan sona nebevi,

tarihin kaçak katından, bir emevi olarak geliyor sakal.

biz, peşinde ‘kendi rüyasının’.

derin uykusunda boyanıyor beyaza ham

stresten dökülen saç ve gür sakalımız.

biz, duyduğumuzun samancısı.

tek, ses peşinde askerleri,

medhi menkul beşte birin bir cüzünün

aleyhisselam –

de elsiz ve dilsiz;

binle etmez belki bir.

sorarlarsa vardı kulağımız, işittik ve

İP’in ucunu kaçırdık.

kılıçlar sattık kum paslı kın uğruna.

ne kadar da protez şu kadın kolları

masif demir; çocuk ve kocalarına ağlâlen²

paramparça zamanlarda.

 

XXXI

bin mezarlığa gebe, bir bir mezarlıklar,

yüz makyajı bozuyor, biz

sandığımızla çürümüş

toplu kemikleri toplu

taşıyoruz medeniyetin dışına.

 

XXXII

ölmeden ölünüz yaşta değiliz ya rabbi,

bize biraz, taşınacak hayat ver.

 

1   “Kim bir kavme benzemeye çalışırsa o, onlardandır.”

2              Esirlik manasıyla boynu saran ve boyun ile birlikte elleri de bağlayan (başın hareket etmesine mani olan) demir halka. Azap etmek ve şiddet göstermek için eli boyna bağlayan demir bağ. “Şüphesiz ki Biz, onların boyunlarına birtakım bukağılar yerleştirdik ki, çenelere kadar dayanmıştır. Bu nedenle, onlar, kafaları kaldırılıp gözleri yumulmuş kimselerdir.” (Yasin Sûresi, 8)