yazıp sildiğim satırlarda konuştum
bir ömür
boşluktaki buğusuna baktım onların
ki öylece dururlar bir yerlerde
gönül koysam tekine incinirsin
şiirime halel gelir
diye düşündüm hep
orta yerde eriyen bir bulut
varla yok arasında
yerçekimini yoksayan bir hafiflikle
geçti üstümüzden
bir yeşermeyi tekrarlıyorsun
onun toprağa kavuşmasında
tutunduğum dallarda
meyveyi kızartan ışıklı dem
siyah tüllerden süzülen
ağırlığından sıyrılmış bir taş
durur öylece suların bağrında
gölgesi dalgalanır
ezgili sözcükler gibi
ki bir de yankır onlar
seramiklerde saklı nehirlerin
akşamın ayrıntısında gizli güneşlerin
derin seslerinde
Latest posts by Tunay Özer (see all)
- Burukluk - 6 Eylül 2017
- Boşluk İlintisizlik Demektir - 3 Mayıs 2017
- Son Bisküvi - 7 Nisan 2017
Bu yazı yorumlara kapalı.