Beni Hatırla

adım adım izliyorum seni
haindir mutlu ölen
budur yüksek mahkemeden çıkan hüküm
böyle olmasaydı da gönüllü çekerdim
umudu onarmaya yeter gücüm
korkum yok hiçbir avcıdan
ne de ansızın gelecek ölüm

seni en görkemli yerinde saklıyorum aklımın
buruşuk sözlerin alazında
sahiden ölüyor çocuklar
en yeşil çağında hayatın
tam olması gereken yerine
baş koyuyorum mihrabına acının

çıngıraklar asılıyor dallarına
meydanın orta yerine devrilen ağacın
duvarda bir boşluk açılıyor
çalım satarak geçiyor kızlar
iştahı kabaracak elbet çakalların
saçlarına bulaşan sıvışıklıkla
suya dalışı gibi bir yılanın

bir granit kaya sanırdım kendimi bazen
bazen ikizim olurdu güneş
seninle konuşurken
bir yumağın çözülüşü gibiydi sesin
bacalara imrenirdim bazen
kelimeler sözlükte tükenirken

içime dolardı dünyanın cürufu
tasalanmazdım sana bir gökyüzü bıraksam
insan kardeşlerimi insan diye tanımlasam
baş koymaya razıyım mihrabına acının
kurutulmuş bir bataklık görünce
sen de beni hatırlasan