Kendime Bir Çuvaldız

sen bana kulak asma!
dengesiz ve kural-dışı biriyim
sağım-solum belli olmaz
bir bakmışsın: gerekçesiz-ölçeksiz
alıp başımı gitmişim yaslanıp yağmurlara

 
her beceriksizlikte birinciyimdir
en hafif işlerde elim ayağıma dolaşır
iki yumurta kırıp omlet yapamam
(hükmen mağlup sayıldım bütün boğuntulara)
süpürülmüş avluda yürümekten âcizim
sen beni umursama!

 
şiire bulaştığıma bakma sen benim
kayda değer bir izlek kurguladığım görülmüş mü
böyleyim: sökük-dökük
böyleyim: ışıksızım
allah’tan soyutlanmış enkaz altında

 
bugünlerin habercisiymiş meğer
o günlerde yaşadıklarım
kalbim avuçlarımda
çocuktum, ufacıktım, dolaşırdım ölüleri
uhrevî gölgesinde serviliklerin
sarsıla sarsıla

 
canımı sözcük sözcük didikleyen sevgili!
döşüne diken batmış bülbül müyüm ne
sürgünlüğüm sesimden anlaşılıyor
rüzgârını yüzümün atlasına yönlendir
sevilmeye sevilmeye pörsüyen avazım var
onu sevmeyi n’olursun öğren
götür beni, turgut uyar’ın ‘göğe bakma durağı’na
dökülsün belleğinden kardelenli duyumlar
dökülsün bana