Metamorfoz

hengamenin en hararetli anlarında
sorsan: kimsin,
senden fışkıran çile n’ola

ruhunu delik deşik ettiğin
bir kadının atları bunlar
yabanıl ve asi
bir ok gibi koşan akşam
şehrin ateş topunu
hangi sahile vurmalı şimdi
gökyüzünde çengi çalgı açık kollar gibi
yürümek tek başına geceleri
içimize çektiğimiz korku iyot kokusu
mahzun rüyaların sonu
gecenin ezgisinde kırılan şamdan
usulca giriyor koynuna
kınında kılıç ve başka şeyler
derinlerde diplerde ezilen yaşam
akıyor dingin bir nehirle varoluş koyuna.