Şehir Yorgunu

Bilerek kanıyorum
Çocukların masum yalanlarına
Belli etmemeye çalışıyorum yine de
Gözlerine bakınca
Aklım yeniliyor kalbime

Dalgınlık ve unutkanlıkla
Numara çekiyorum hayata
Bozuluyor düzeni

Daldan dala konan ruhum
Kuş gibi hafiflemek istiyor
Bir şiir böyle başlıyor

Yalnızlığa çekilip
Yalın kat geceye bürünüp
Üşüsem ama gözlerim ışısa
Sessiz ve serin, kalbe inecek kadar derin

Ses bomlarıyla yaralanan şehirde
Rutin işler arasında
Kendime yer açmak için
Susarak unutturdum adımı

Dünya küçüldü diyorlar
Gözümde hiç büyümedi ki
İletişim de çok hızlanmış belliki
Yanıbaşındaki kardeşinden bî- haberiz

Yoruldum ben, sen devam et
Oturup kendimle dertleşesim var