Bilerek kanıyorum
Çocukların masum yalanlarına
Belli etmemeye çalışıyorum yine de
Gözlerine bakınca
Aklım yeniliyor kalbime
Dalgınlık ve unutkanlıkla
Numara çekiyorum hayata
Bozuluyor düzeni
Daldan dala konan ruhum
Kuş gibi hafiflemek istiyor
Bir şiir böyle başlıyor
Yalnızlığa çekilip
Yalın kat geceye bürünüp
Üşüsem ama gözlerim ışısa
Sessiz ve serin, kalbe inecek kadar derin
Ses bomlarıyla yaralanan şehirde
Rutin işler arasında
Kendime yer açmak için
Susarak unutturdum adımı
Dünya küçüldü diyorlar
Gözümde hiç büyümedi ki
İletişim de çok hızlanmış belliki
Yanıbaşındaki kardeşinden bî- haberiz
Yoruldum ben, sen devam et
Oturup kendimle dertleşesim var
Latest posts by Enver Çapar (see all)
- Şehir Yorgunu - 15 Ağustos 2018
- Kepeneğin Düşleri - 5 Ekim 2017
- İşgal Altında Zihinler - 7 Nisan 2017
Bu yazı yorumlara kapalı.