Üzerime Dağınık Yargı

1.

Kumların kavgalı olduğu rüzgar

Kumları dövüyor

Bedenini bıraksa kanatları yok

Suskunluğun acısı kırık camları çiğniyor

Omzuna doladığı boncukların her biri

Mavi yeşil

Işık içre taşıyor.

 

Yalan hiç bedeni öldürmez

Gönlü öldürdüğünü çok gördüm

Kumların kavgasını dövdü diliyle…

 

2.

Bir geniş zaman sesine koşmalı

Aklın kış iklimidir çünkü sevmek

Yağmurun arşınladığı caddelerde

Kilise çanları küfürle çalar hep.

 

Zamanı yak, yaşamak senden ağır

Kucaklarımın sardığı kollarımın kaldırmadığı

Dilin bedeninden ağır…

 

Kaç kağıtlar yırtılacak daha

Hangi çöpe baksam

Kendimden birşeyler…

 

Susmak

Tavırsız bir yargı mıdır?